Κάτι τρέχει στον Έβρο

Σήμερα το Νοσοκομείο Διδυμοτείχου λειτουργεί χάρις στην αυταπάρνηση του λιγοστού νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού του – Η Διοίκηση του Νοσοκομείου υποχρεούται να λαμβάνει έγκριση από την Αλεξανδρούπολη, ακόμα και για τις ανάγκες θέρμανσης 

Η υγεία μας υποβαθμίζεται συνεχώς! Οι δημόσιες δομές υγείας αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα λόγω διαιώνισης πολιτικών οι οποίες στρέφονται βάναυσα κατά της δημόσιας υγείας και κατά της αξιοπρεπούς περίθαλψης των ασφαλισμένων και των ασθενών.

Η ακραία περιστολή δαπανών επιδεινώθηκε ραγδαία μετά τις μνημονιακές πολιτικές, αναδεικνύοντας όμως και μακροχρόνιες πολιτικές που μοναδικό στόχο είχαν να μετατράψουν τελικά την υγεία σε ανώνυμη εταιρεία. Κατ’ αποτέλεσμα τα νοσοκομεία μας πλήττονται καθημερινά και παρά την τεράστια προσπάθεια και τις απάνθρωπες ώρες εργασίες των νοσηλευτών και υπηρετούντων στο ΕΣΥ η κατάσταση πλέον είναι μη ανεκτή.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της υποβάθμιση των δημοσίων δομών υγείας αποτελεί η απομόνωση και ο εξευτελισμός του νοσοκομείου Διδυμοτείχου το οποίο λειτουργεί χάριν στην προσφορά νοσηλευτών, προσωπικού και των εναπομείναντων γιατρών. Το Νοσοκομείο δεν έχει την στοιχειώδη αυτοτέλεια και δυνατότητα να προγραμματίσει ούτε κατ’ελάχιστον την λειτουργία του, μη δυνάμενο πλέον να εξυπηρετήσει τις τεράστιες ανάγκες του ακριτικού Νομού μας για τις οποίες και κατασκευάστηκε με σκοπό να εξυπηρετεί αρχικά περίπου 80.000 ασθενείς.

Η απομόνωση του Νοσοκομείου φυσικά οδηγεί σε μαρασμό και τον Νομό μας καθώς όπως εύλογα μπορεί κανείς να αντιληφθεί δεν μπορούμε να έχουμε ζωντανά χωριά όταν η περίθαλψη των κατοίκων αυτών συνεχώς υποβαθμίζεται.

Ενώ η προοπτική του νέου κόσμου να παραμείνει  με τις οικογένειές του στις περιοχές αυτές απομακρύνεται δίχως την ύπαρξη στοιχειωδών δομών υγείας πολύ περισσότερο όταν αναφερόμαστε στο άκρο της Ελλάδας που με κάθε τρόπο θα πρέπει να υποστηριχθεί από την εκάστοτε Κυβέρνηση.

Ήδη το Νοσοκομείο μας μετρά άνω των 150 αποχωρήσεων λόγω συνταξιοδότησης μόνιμου προσωπικού κατά τα τελευταια έξι μνημονιακά χρόνια φοβούμενοι προφανώς τις ανασφαλείς συνταξιοδοτικές συνθήκες και αλλαγές για το εργασιακό τους καθεστώς.

Κατ’ επέκταση το μειωμένο εναπομείναν προσωπικό δεν μπορεί πια να εξυπηρετήσει τους ασθενείς και να λειτουργήσει εύρυθμα. Κανείς δεν διαφωνεί με ενδεχόμενα μέτρα τα οποία πραγματικά θα συμβάλλουν στον εξορθολογισμό των οικονομικών των νοσοκομείων αλλά δεν μπορεί να θυσιάζονται τα πάντα στην μνημονιακή επιταγή της συγχώνευσης.

Θα ήταν απαραίτητη ενδεχομένως η συλλειτουργία των διοικητικών δομών μεταξύ των Νοσοκομείων Αλεξανδρούπολης και Διδυμοτείχου καθώς και η μεταξύ τους συνεργασία για αλληλοκάλυψη αναγκών και καλύτερη εξυπηρέτηση των ασθενών με σκοπό και την εξοικονόμιση χρημάτων αλλά επουδενί με σκοπό να οδηγείται το Νοσοκομείο Διδυμοτείχου σε μαρασμό μη δυνάμενο να έχει προϋπολογισμό για τις λειτουργικές του ανάγκες.

Θα ήταν απαραίτητη για παράδειγμα η κοινή διαγωνιστική διαδικασία  προμήθειας για όλα τα υλικά των δύο νοσοκομείων και θα μπορούσε να εξοικονομιθεί πολύτιμος χρόνος και χρήμα με αποδοτικότερη λειτουργία και πραγματική συνεργασία των δύο νοσκομείων του Νομού μας. Είναι όμως αδιανόητο να υπάρχει Διοίκηση του συγκεκριμένου νοσοκομείου και να υποχρεούται να λαμβάνει έγκριση ακόμη και για την θέρμανση από την Αλεξανδρούπολη.  Για ποιο λόγο άραγε παροπλίζεται σήμερα το Νοσοκομείο Διδυμοτείχου και αδυνατεί να εξυπηρετήσει τον υπόλοιπο Νομό μας;

Προφανώς τέτοια παραδείγματα είναι διάσπαρτα σε όλη την Χώρα και θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι παρεμβάσεις οι οποίες στοχεύουν στον πραγματικό εξορθολογισμό της υγείας  όπως το παρατήριο τιμών πραγματικά θα πρέπει να επικροτούνται, πάνω από κάθε μέτρο όμως στον τομέα της υγείασ εκτός από τα νούμερα κυρίαρχα πρέπει να μας απασχολούν οι άνθρωποι.

Ο κόσμος που εργάζεται σε τέτοιες δομές δικαιούται ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας γιατί το προσωπικό αυτό με καθημερινό έργο αντιστέκεται στην κρίση που ζούμε και συμβάλλει στην περίθαλψη των ασθενών. Η στενή λογική περικοπής με κάθε κόστος κλείνοντας κλινικές και αδιαφορώντας για χιλιάδες ασφαλισμένους είναι απάνθρωπη ειδικά για τις απομακρυσμένες περιοχές της Χώρας μας.

Οι προσλήψεις του απαραίτητου αλλά μόνιμου προσωπικού στο τομέα της υγείας  με στόχο την πραγματική ενίσχυση των περιφερειακών νοσοκομείων σε κάθε γωνιά της Ελλάδας είναι απαίτηση πλέον ώστε να μπορέσουν τα νοσοκομεία αυτά τελικά να παράξουν επιστημονικό έργο. Χρειαζόμαστε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας ασθενοκεντρικό που να υπολογίζει πρωταρχικά τον άνθρωπο και την αξιοπρέπειά του πολίτη. Η υγεία υπο κατάρρευση αποτυπώνει μια Χώρα υπο κατάρρευση και η υποστελέχωση του ΕΣΥ που επήλθε ραγδαία τα τελευταία χρόνια  φτάνοντας πια σε οριακό σημείο προκαλεί πλέον το κοινό αίσθημα.