Κάτι τρέχει στον Έβρο

Πως γίνεται και αυτή η τραγωδία που ζούμε 6 ημέρες τώρα στον Έβρο να μετατρέπεται σε ευκαιρία για διχασμό;

Έξι ημέρες, είδαμε και ζήσαμε πρωτόγνωρες εικόνες, απόκοσμες. Είδαμε φίλους να κλαίνε πάνω από τις στάχτες, είδαμε τον παππού και και την γιαγιά να μην αφήνουν το σπίτι τους, είδαμε παιδιά να ψάχνουν τους γονείς τους που έμειναν πίσω να σώσουν τον τόπο τους. Είδαμε ασθενοφόρα να μεταφέρουν νεογνά, νέους, ηλικιωμένους μακριά από το νοσοκομείο, είδαμε το πλοίο στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης να μετατρέπεται σε "νοσοκομείο", είδαμε κόσμο να τρέχει με ζώα στην αγκαλιά. Είδαμε τόσα και άλλα τόσα.

Μαύρισε η ψυχή μας, από τη θέα των καμένων και το αποκρουστικό απέραντο μαύρο που κάλυψε την σπάνια ομορφιά των οικισμών. Παλαγία, Κίρκη, Άβαντας, Αισύμη, Λεπτοκαρυά, Δίκελλα, Μάκρη, Μεσημβρία, Λευκίμη, Δαδιά, Μελία, Κοίλα, Πυλαία, Αύρα, Αμφιτρίτη, Μαΐστρος, τόσοι οικισμοί, καταπράσινα τοπία. Κρανίου τόπος…

H πύρινη λαίλαπα έκαψε τα πάντα στο πέρασμά της και οι κάτοικοι των οικισμών μετρούν τις πληγές τους. Οι εικόνες συγκλονιστικές και μαύρη σιωπή.

Δεν είναι ώρα τώρα για διχασμό. Την ώρα της μάχης δεν χωρίζεσαι, μένεις ενωμένος για τον τόπο σου δεν αναζητάς ευθύνες, δεν ψάχνεις πού να ρίξεις το «ανάθεμα». 

Δεξιοί και αριστεροί. Ευαίσθητοι και αναίσθητοι. Δεν είναι ώρα τώρα, ακόμα μετράμε τις πληγές μας. Χάθηκαν ψυχές, χάθηκαν όνειρα, χάθηκε ο τόπος μας.

Τι φταίει και είμαστε έτσι; Γιατί γίναμε έτσι; Δεν έχει ανάγκη ο τόπος μας από μίσος και διχασμό. Ο εθελοντισμός, η αλληλεγγύη και η δύναμη του "μαζί", αυτά θα σώσουν τον τόπο μας.

Ευχαριστούμε ολόψυχα τους πυροσβέστες, τον στρατό, το λιμενικό, το ΕΚΑΒ, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και τους εθελοντές και τις εθελόντριες. Ευχαριστούμε όλα τα άτομα που επικοινώνησαν, μοιράστηκαν, πρόσφεραν.

Σ. Καλονιάτη