Κάτι τρέχει στον Έβρο

Μια άκρως συγκινητική επιστολή έλαβε το e-evros.gr σήμερα το πρωί.

Η αναγνώστρια Φένια από την πανέμορφη Θεσσαλονίκη θέλησε να ευχαριστήσει τον άνθρωπο ο οποίος της άλλαξε την νοοτροπία και κατά συνέπεια τη ζωή της, αποστέλλοντας μας ένα γράμμα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη συνεχή μας υποστήριξη στον ίδιο.

Πρόκειται για τον αλεξανδρουπολίτη ποδηλάτη Κωνσταντίνο Δεληγιώργη, ο οποίος έτσι απλά μια μέρα, κατάφερε με την χαρισματικότητα και αποφασιστικότητά του να την παρακινήσει να ζει την κάθε μέρα της με στόχο να γίνεται όλο και καλύτερη.

Εμείς στο e-evros.gr δεν αφήνουμε τέτοιες κινήσεις να περνούν απαρατήρητες. Δημοσιεύουμε εδώ όλη την επιστολή της, και την ευχαριστούμε για την προτίμησή της και που μας υπενθυμίζει ότι η ανθρωπιά δεν είναι κάτι που έχει χαθεί.

"Αγαπητό e-evros, ονομάζομαι Φένια, κατάγομαι και μένω στην όμορφη Θεσσαλονίκη και ειμαι αναγνώστριά σας. Γνωρίζοντας λοιπόν ότι υποστηρίζετε φανατικά τον άνθρωπο που με βοήθησε να μάθω τον εαυτό μου καλύτερα και να αποκτήσω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην καθημερινότητά μου, πήρα την πρωτοβουλία να τον ευχαριστήσω δημόσια και ανώνυμα μέσω εσάς.
Αν θέλετε μπορείτε να το δημοσιεύσετε. Πρόκειται για τον ποδηλάτη Κωνσταντίνο Δεληγιώργη, που κατά καιρούς έχετε αναδείξει ως Αλεξανδρούπολη και παρόλο τον οικονομικό πόλεμο, συνεχίζει να μας κάνει περήφανο σαν λαό όπου και να πάει!
Το ελάχιστο που του αξίζει είναι "Συγχαρητήρια".
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Όλα ξεκίνησαν πριν χρόνια από ένα γυμναστήριο στην Θεσσαλονίκη με το πρόγραμμα “spinning”. Η αλήθεια ήταν ότι ήμουν κάθετη για τα ομαδικά προγράμματα των γυμναστηρίων, στην ιδέα ότι έπρεπε να πληρώσω για να κάνω ποδήλατο σε κλειστό χώρο! Ζαλιζόμουν και μόνο που το σκεφτόμουν.
Με απασχολούσε όταν έβλεπα γεμάτη την αίθουσα και αναρωτιόμουν το πόσο βαριούνται αυτοί οι άνθρωποι να βγούνε έξω και να πάνε μια βόλτα με τα ποδήλατα τους. Τι πιο απλό?
Φυσικά όλα αυτά τα έλεγα πολύ πριν καν το δοκιμάσω (κλασσική ελληνική νοοτροπία).
Προσωπικά, δεν θα το είχα δοκιμάσει εάν δεν πήγαινα παρέα με τις φίλες μου και ομολογώ ότι ήμουν αρκετά προκατειλημμένη.
Έτσι ένα απόγευμα επισκεφθήκαμε το γυμναστήριο αποφασισμένες. Με το που βγήκαμε από το ασανσέρ του ορόφου για να πάμε στην αίθουσα, μας περίμενε ένας χαμογελαστός νεαρός ο οποίος και μας συστήθηκε: "Κωνσταντίνος" 

Αμέσως μια θετική αύρα μας συνεπήρε και τις τρεις μας και μας έκανε να νιώσουμε άνετα.

Από όσα μας είχε πει η ρεσεψιόν του γυμναστηρίου ξέραμε ότι ήταν πολύ καλός ως ποδηλάτης. Απλά εμείς ήμαστε άσχετες με τον αθλητισμό, γενικότερα.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ένα μάθημα ήταν αρκετό ώστε να καταλάβω τι γινόταν σε εκείνη την αίθουσα και γιατί όλοι τους προτιμούσαν το δικό του μάθημα από ότι των υπολοίπων.
Γι' αυτό και δεν είναι τυχαίο που στο μάθημά του μπαινόβγαιναν και άλλοι συνάδελφοί του, για να μάθουν από αυτόν.
Όταν καθήσαμε στα ποδήλατα, ο διπλανός που μας είδε 'κάπως' μας ρώτησε:

-"Πρώτη φορά ερχόσαστε;"
-"Ναι."
- "Απολαύστε το κάθε λεπτό".

Εκείνη την στιγμή δεν καταλάβαμε τι ακριβώς εννοούσε. Αλλά στην ατμόσφαιρα νιώθαμε ότι υπήρχε κάτι το ξεχωριστό, κάτι το δυναμικό. Είναι αυτό που σκέφτεσαι και λες 'εδώ είμαστε. Σήμερα είναι η σειρά μου'.
Η μουσική ήταν ξεχωριστή και συνεχώς 'έπαιζε' με την ψυχολογία του καθενός από εμάς.
Καθόλη την διάρκεια του μαθήματος (αν και για τους περισσότερους αποτελούσε προπόνηση) μας πρόσεχε όλους έναν προς έναν ξεχωριστά και μας διόρθωνε συνεχώς, ανεξαρτήρτως ηλικίας. Έκανες πηδάλι, ίδρωνες, κι ενώ πονούσες, σε έκανε να πιέσεις ακόμη περισσότερο και να περάσεις σε άλλο επίπεδο ξεπερνώντας τις φοβίες σου. Καθαρός παρακινητής!
Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο σ' αυτόν ήταν το ξεχωριστό στυλ που διατηρούσε στο μάθημα (αν και θεωρώ ότι κάνει λειτούργημα) και κατάφερε μέσα σε λίγη ώρα να μας κάνει μια δυνατή ομάδα που είχε έναν κοινό στόχο. Την Επιτυχία!
Όταν τελείωσε το μάθημα, βγήκαμε από την αίθουσα εντελώς 'διαφορετικοί' άνθρωποι. Εννοείται πως ο καθένας από εμάς ήταν εκεί για προσωπικούς λόγους. Αλλά όλοι μας είχαμε ξεδώσει σωματικά και ψυχικά. Και φυσικά στο τέλος τα είχαμε βρει με τον εαυτό μας!

Λίγο πιο δυνατοί, λίγο πιο αισιόδοξοι. Έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το κάθε πρόβλημα.
Θυμάμαι όταν μας είπε πώς "όλα είχαν σαν στόχο την διασκέδαση και την προσωπική επιτυχία που ορίζει ο καθένας μας. Αλλά η επιτυχία δεν έχει όρια."
Δεν μπορώ να πιστέψω πως στις μέρες μας υπάρχουν ακόμη τόσο χαρισματικοί άνθρωποι που κοιτάζουν με αισιοδοξία το μέλλον και επενδύουν σ' αυτό. Επενδύουν χρόνο και αγάπη.

Από τότε ήταν το 'σημείο μηδέν' για 'μένα και ξεκίνησα την 'αθλητική' ζωή. Για 'μένα δεν είναι ένας απλός αθλητής που έχει κάποιες επιτυχίες. Είναι ο άνθρωπος που με βοηθάει να γίνομαι όλο και καλύτερη και να ξεπερνάω τον εαυτό μου.
Μπορεί πλέον να διδάσκει στην Αλεξανδρούπολη, αλλά όποτε διοργανώνει κάποιο event είμαι πάντα παρούσα! Ο Κωνσταντίνος, αν και τόσο νέος ηλικιακά, έχει αναμφίβολα τόσα πολλά να διδάξει. Καθηγητής με Ταλέντο και Πνεύμα!

Σε ευχαριστώ Δάσκαλε.

Φ.Π."