Κάτι τρέχει στον Έβρο

Υπάρχει ένας άνθρωπος στη ζωή μας που η παρουσία του είναι σταθερή σαν ανάσα, και η αγάπη του βαθιά σαν ρίζα που κρατά το δέντρο όρθιο σε κάθε καταιγίδα. Είναι η μητέρα. Η πρώτη φωνή που ακούμε πριν ακόμα γεννηθούμε, η πρώτη αγκαλιά που νιώθουμε, το πρώτο βλέμμα που γεμίζει φως και ασφάλεια.

Κάθε δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, την σκεφτόμαστε, την κοιτάμε  και στεκόμαστε πλάι της με ευγνωμοσύνη. Όχι για να ανταποδώσουμε – γιατί η μητρική αγάπη δεν αποζητά αντάλλαγμα – αλλά για να θυμίσουμε στον εαυτό μας πως ό,τι πιο αγνό, ανιδιοτελές και δυνατό έχουμε γνωρίσει στη ζωή, ξεκινά από αυτήν.

Η μητέρα είναι αυτή που μένει ξύπνια τις νύχτες χωρίς να παραπονιέται, που ανησυχεί πριν καν υπάρξει λόγος, που χαίρεται με τις μικρές μας νίκες σαν να κέρδισε τον κόσμο όλο. Είναι αυτή που υπομένει σιωπηλά, που συγχωρεί χωρίς όρους, που μαθαίνει να ξεχνά τον εαυτό της για να κάνει χώρο για τα δικά μας όνειρα.

Είναι η γυναίκα που μεγαλώνει παιδιά με αγκαλιές, βλέμματα, σιωπές και δάκρυα. Είναι η γιαγιά που έγινε μάνα δύο φορές. Είναι και εκείνη που έχασε, που πονά, που συνεχίζει παρ' όλα αυτά να προσφέρει αγάπη. Μητέρα είναι και η γυναίκα που έγινε μάνα με την καρδιά – όχι μόνο με το σώμα.

Η Γιορτή της Μητέρας δεν είναι απλώς μια ημερομηνία στο ημερολόγιο. Είναι μια ευκαιρία να πούμε "ευχαριστώ" – ίσως όχι με λέξεις, αλλά με μια πράξη αγάπης. Είναι μια υπενθύμιση να κρατήσουμε σφιχτά το χέρι που μας κράτησε πρώτα. Να θυμηθούμε, να τιμήσουμε, να αγαπήσουμε.

Χρόνια πολλά σε όλες τις μάνες. Σε αυτές που έμειναν όρθιες και απέκτησαν διπλό ρόλο. Τις δυνατές, τις γλυκές, τις ακούραστες. Σ' αυτές που είναι κοντά μας και σ' αυτές που έχουν φύγει, αλλά ζουν για πάντα μέσα μας.

Χρόνια πολλά μαμά.

Σε ευχαριστώ.

Σ.Καλλονιάτη