Πες πουλάκι μ' πι: Έτσι φαίνεται να λεγόταν ο πρόγονος της σημερινής τυφλόμυγας. Το παιχνίδι παιζόταν όταν  οι γκαζόλαμπες  έσβηναν. Τα γκζάνια*  λοιπόν, πρώτα πρώτα λάχνιζαν, έτσι ώστε να αναδειχτεί κάποιος, ο οποίος θα έπαιζε το ρόλο του κυνηγού. Ο κυνηγός κρατώντας ένα μαξιλάρι, προσπαθούσε σε συνθήκες απόλυτου σκότους, να χτυπήσει κάποιο από τα υπόλοιπα παιδιά που συμμετείχαν στο παιχνίδι. Όταν ο μαξιλαροφόρος κατάφερνε να χτυπήσει κάποιον, του έλεγε χαρακτηριστικά:"ΠΕΣ ΠΟΥΛΑΚΙ Μ’ ΠΙ" Κι εκείνο αλλάζοντας τη φωνή του έλεγε τη συλλαβή. Αν ο κυνηγός αντιλαμβανόταν ποιος ήταν, κέρδιζε έναν πόντο και τη θέση του έπαιρνε αυτός που δεν είχε καταφέρει να τον ξεγελάσει. Αν όχι, τον πόντο κέρδιζε αυτός που προσπιούνταν τη φωνη.

Όταν μπιζιρνούσαν* και σταματούσαν το τυφλοκυνηγητό, νικητής αναδεικνυόταν αυτός που είχε καταφέρει να συλλέξει τους περισσότερους πόντους .

* γκζάνια: παιδιά

* μπιζιρνάου: βαριέμαι

Από τη μαρτυρία της κ. Πατλάκα Ελένης